- πλανήτης
- (Αστρον.). Ουράνιο σώμα ετερόφωτο, που στρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Εξαιτίας της κίνησης αυτής, οι π. φαίνονται να μετακινούνται στην ουράνια σφαίρα, σε αντίθεση προς τους άλλους αστέρες, τους απλανείς, που φαίνονται ακίνητοι στον ουράνιο θόλο και διατηρούν σταθερές τις αμοιβαίες αποστάσεις και τις θέσεις τους. Οι π. αποτελούνται γενικά από υλικά πυκνής μάζας, έχουν σχήμα σφαιροειδές και στρέφονται γύρω από τον Ήλιο διαγράφοντας κλειστή τροχιά. Αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την ύπαρξη στο σύμπαν και άλλων παρόμοιων σωμάτων που να περιστρέφονται γύρω από έναν αστέρα, μέχρι σήμερα γνωρίζουμε μόνο εννέα π., που ανήκουν όλοι στο ηλιακό σύστημα και περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Οι π. αυτοί, κατά σειρά απόστασης από τον Ήλιο, είναι: ο Ερμής, η Αφροδίτη, η Γη, ο Άρης, ο Ζευς, ο Κρόνος, ο Ουρανός, ο Ποσειδών και ο Πλούτων. Από αυτούς η Αφροδίτη και ο Ζευς και συχνά ο Άρης μπορούν να αποκτήσουν λαμπρότητα κατά πολύ μεγαλύτερη και από τους λαμπρότερους απλανείς αστέρες. Μεταξύ των τροχιών του Άρη και του Δία έχει διαπιστωθεί ένα μέγα πλήθος μικρών ουράνιων σωμάτων, που περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Τα σώματα αυτά ονομάστηκαν αστεροειδείς ή μικροί πλανήτες για τις σχετικά μικρές διαστάσεις τους. Οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι οι π. ήταν επτά, δηλαδή ο Ήλιος, η Σελήνη, ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Ζευς και ο Κρόνος. Πίστευαν ακόμα ότι περιστρέφονται γύρω από τη Γη. Η θεωρία αυτή, γνωστή ως γεωκεντρική, αντικαταστάθηκε πολύ αργότερα από την ηλιοκεντρική, που τη διατύπωσε ο Κοπέρνικος, σύμφωνα με την οποία όλοι οι π., συμπεριλαμβανόμενης και της Γης, περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο, ενώ η Σελήνη, ως δορυφόρος της Γης, περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Η θεωρία αυτή, αν και ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και προπαντός στον Αρίσταρχο, σήμερα είναι γνωστή ως θεωρία του Κοπέρνικου, γιατί ο Κοπέρνικος μελέτησε τις κινήσεις των π. και αναγνώρισε την κεντρική θέση που κατέχει ο Ήλιος γύρω από τον οποίο κινούνται οι π. Εφόσον ο Ήλιος και η Σελήνη δεν είναι π., ενώ αντίθετα η Γη είναι και αυτή ένας π., ο αριθμός των π. περιορίστηκε σε έξι. Ακολούθως οι αριθμοί τους αυξήθηκαν σε εννέα με την ανακάλυψη των νέων π., του Ουρανού (1781), του Ποσειδώνα (1846) και του Πλούτωνα (1930).
Ο πλανήτης Δίας (φωτ. ΑΠΕ).
* * *ο, ΝΜΑ, δωρ. τ. πλανάτας Α1. (ως ουσ. και ως επίθ.) ο περιπλανώμενος2. (κυρίως στον πληθ.) οι πλανήτεςαστρον. ετερόφωτα ουράνια σώματα τού ηλιακού συστήματος τα οποία διαγράφουν τροχιά γύρω από τον Ήλιονεοελλ.φρ. α) «μικρός πλανήτης»αστρον. κάθε πλανήτης από το σύνολο τών αστεροειδώνβ) «κατώτερος πλανήτης»αστρον. πλανήτης ο οποίος εκτελεί την τροχιά του στο εσωτερικό τής τροχιάς τής Γης και συνεπώς βρίσκεται πιο κοντά στον Ήλιο από ό,τι η Γηγ) «δευτερεύων πλανήτης»αστρον. δορυφόρος, σώμα το οποίο περιφέρεται γύρω από άλλον πλανήτηδ) «ανώτερος πλανήτης»αστρον. πλανήτης τού οποίου η τροχιά βρίσκεται έξω από τη γήινη και συνεπώς βρίσκεται πιο μακριά από τον Ήλιο από ό,τι η Γηε) «πλανήτης Χ»αστρον. υποθετικός πλανήτης τού ηλιακού μας συστήματος, δέκατος κατά σειρά απόστασης από τον Ήλιο, η άποψη για την ύπαρξη τού οποίου είχε υποστηριχθεί με βάση ορισμένους υπολογισμούς τών επιδράσεών του στις τροχιές τού κομήτη τού Χάλεϋ και τών πλανητών Ποσειδώνα και Πλούτωνα, υπολογισμούς που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ευσταθούσαναρχ.φρ. «πυρετοί πλανῆται» — πυρετοί που εμφανίζονται σε άτακτους, δηλ. ακανόνιστους παροξυσμούς.[ΕΤΥΜΟΛ. < πλάνης, -ητος + κατάλ. -ης].
Dictionary of Greek. 2013.